Αητεντς' επαραπέτανεν
Ψηλά 'ς σα επουράνια (ούϊ αμάν, αμάν)
Είχεν τσιαγκία κόκκινα
Και το κουδούκ' νατ' μαύρον (ούϊ αμάν, αμάν)
Κι εκράτ' νεν και 'ς σα κάρτσια του
Παλληκάρι' βρασιόνας (ούϊ αμάν, αμάν)
Αητέ μ' για δώς μ'ας σο κρατείς
Για πε με όθεν κείται (ούϊ αμάν, αμάν)
Ας' σο κρατώ 'κι δίγω σε
Αρ' όθεν κείται λέγω (ούϊ αμάν, αμάν)
Ακεί 'ς 'σο πέραν το ρασίν
Σο πέραν καν τ'ελάτια (ούϊ αμάν, αμάν)
Μαύρα πουλιά τρωγν' τον
Και άσπρα τριγυλίσκουν (ούϊ αμάν, αμάν)
Τρεντέλλεναν εσκότωσαν
και κείται ματωμένος (ούϊ αμάν, αμάν)
'Σ σην θάλασσαν κολυμπετής
σ' ομάλια πεχληβάνος (ούϊ αμάν, αμάν)
'Σ σον πολέμον τραντέλλενας
Του Πόντου πάλληκάρι (ουι ναϊλε 'μεν ντο θα 'ίνουμε)
**ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ**
Ένας αητός επέτγε
Ψηλά στα επουράνια, ώχ αμάν αμάν
Είχε τα νύχια κόκκινα
κι ολόμαυρη τι ράχη
Στα νύχια του εκράταγε
παλληκαριού το χέρι
Αητέ, δως μ΄'οτι κρατείς
και πές μου πούθε κείται
Το που κρατώ, δεν παίρνεται
μα θα σου πω που κείται
Εκεί στο πέρα το βουνό
Στο πέρα, με τα έλατα
Μαυρα πουλιά τον τρώγανε
Κι άσπρα τον τρυγιρίζαν
Τραντέλληνα σκοτώσανε
που κείται ματωμένος
Στη θάλασσα κολυμβητής
και στη στεριά λεβέντης
Στη μέχη μέγα ήρωας
του Πόντου παλικάρι