Καρδιά μου ποιός σε πλήγωσε και σιγοκλαίς τα βράδια
σαν πλοία που ξεμένανε δεμένα στα καρνάγια.
Οσες φορές τα χείλη μου ξεχνιούνται και γελούνε
τα μάθια για εκδίκηση στο κλάμα κολυμπούνε.
Πίσω απ' το δάκρυ μια χαρά είναι κατοικημένη
και πριν το γέλιο μια σιωπή παράξενα αφημένη.
Άφησ' με να σε μυριστώ ασπρο μου μανουσάκι
φτερά να βγάλω να πετώ σαν το χελιδονάκι