΄κούγω τον άνεμο κι αχάει, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
τον κούγω και μαλώνει, Ντέληπαπά λεβέντη.
Με τα βουνά (ν)εμάλωνε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
Με τα βουνά μαλώνει, Ντέληπαπά λεβέντη.
(ν)Εσείς βουνά των Γρεβενών, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
και πεύκα του Μετσόβου, Ντέληπαπά λεβέντη.
(ν)Εσείς καλά τον ξέρετε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
(ν)αυτόν τον παπα- Γιώργη, Ντέληπαπά λεβέντη.
Που ήταν μικρός στα γράμματα, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
μικρός στα πινακίδια, Ντέληπαπά λεβέντη.
Και τώρα στα γεράματα, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
(ν)εβγήκε πρώτος κλέφτης, Ντέληπαπά λεβέντη.
(ν)Όλα τα Κάστρα πάτησε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
κι όλα τα Μοναστήρια, Ντέληπαπά λεβέντη.
Το Μοναστήρι στους Αγιούς, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
δε μπόρ’ να το πατήσει, Ντέληπαπά λεβέντη.
Τριγύρω- γύρω το ’φερε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα,
και σκάλα δεν του βρίσκει, Ντέληπαπά λεβέντη.
Ανάθεμα ποιος το ‘φκιανε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
και πόρτα δεν αφήκε, Ντέληπαπά λεβέντη.
Ρίχνει τα μάτια του ψηλά, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
ψηλά στο παραθύρι, Ντέληπαπά λεβέντη.
Και γλέπ’ έναν καλόγερο, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
με το χαρτί στο χέρι, Ντέληπαπά λεβέντη.
Το γούμενο(ν) εφώναξε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
το γούμενο φωνάζει, Ντέληπαπά λεβέντη.
- Κατέβα κάτω, γούμενε, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
να με ξομολογήσεις, Ντέληπαπά λεβέντη.
Γιατ’ έχω κάνει κρίματα, μωρέ παπα, Ντελήπαπα.
κι είμαι κριματισμένος, Ντέληπαπά λεβέντη.
Παραδοσιακό τραγούδι από την περιοχή του Πωγωνίου και της Βορείου Ηπείρου, που ανήκει στην κατηγορία των ιστορικών - ηρωικών τραγουδιών. Πρόκειται για αρχειακή ηχογράφηση, στην οποία είναι εμφανές το ιδιόμορφο στυλ και ο " τοπικός ήχος" του τραγουδιού, σε σχέση με αυτό που έχει επικρατήσει σήμερα. Το τραγούδι του Ντελή- Παπά επιχωριάζει κυρίως στην Ήπειρο, Μακεδονία και Θεσσαλία. Διαδίδεται όμως και στη Ρούμελη και λιγότερο σε άλλα μέρη της χώρας. Ήρωας του τραγουδιού κάποιος παπα- Γιώργης (σε άλλες παραλλαγές κάποιος παπα- Θύμιος ή παπα- Γιωργάκης ή γιος του παπα-Γιώργη κ.ο.κ). Ένας περίφημος κλεφταρματωλός ήταν ο Παπά-Γιώργης “Ντελή-παπάς” . Γεννήθηκε στο χωριό Μαυραναίοι Γρεβενών και ήταν συγγενής των Ζιακαίων, έδρασε γύρω στα 1834 - 1854. Ξεχώρισε για τις διοικητικές, του ικανότητες, την πολεμική τον πονηριά, το παράτολμο θάρρος τον, αλλά και τη σωματική τον ρώμη. Τακτικές μάχες με τον Τουρκικό στρατό έδωσε στο Μέτσοβο και το Κουτσελιό Ιωαννίνων. ‘Ήταν άριστος γνώστης όλων των περασμάτων τον Σμόλικα, και διακρίθηκε για την εξυπνάδα που διέθετε, ώστε να κρατά υπό έλεγχο όλες αυτές τις διαβάσεις της Βόρειας Πίνδου, οπότε αποτελούσε το συνεχές εμπόδιο σ’ όλα τα περάσματα των Τουρκαλβανών. Γι’ αυτές ακριβώς τις ιδιότητες οι Τούρκοι τον ονόμασαν Ντελή-Παπά (τρελοπαπά).