'Άντες, άντες, άντες!
Πέρδικα του καλοκαιριού μη κατέβεις στα ρυάκια.
Πώς μ' έβαλες στα πάθη,
γιατί σε τριγυρίζουνε, γιατί σε τριγυρίζουνε πολλών λογιών γεράκια.
'Άντες, άντες, άντες!
Πέρδικα ολοπλούμιστη, που ξύπνησες τ' αηδόνι.
Ώπα, και το καμες και περπατεί
και το καμες και περπατεί τη νύχτα και μαργώνει.
Έλα σου λέω, έλα!
Πολλές φορές με πλήγωσες κι είπα να σε μισήσω.
Έλα και φύγε πάλι!
Μα σκέφτηκα, μα σκέφτηκα πως δε μπορώ χωρίς εσέ να ζήσω.
Ώπα, μα είχα καρδιά σαν το βουνό,
μα είχα καρδιά σαν το βουνό και ράισε για σένα.
Άιντες και ράισε για σένα
κι ώστε να ζω θα βλασφημώ τη μάνα που σε γέννα!
Ώπα, μα ήθελα να 'μουνα νερό,
μα ήθελα να 'μουνα νερό στον ποταμό απού πλύνεις.
Ώπα και να' ναι κάψα δυνατή
και να 'ναι κάψα δυνατή, να σκύβεις να το πίνεις.